نقاشی‌های داریوش زاهدی با تلاقی طبیعت و بناهای بومی تاریخی اصالتی از جنس شعر کلاسیک ایرانی را به واسطه رنگ و بافت خاص دیوارها و بناهای کاهگلی بر بوم نقش زده است. هنرمند در تابلوهای خود دلبستگی عمیق و باطنی خویش به بافت‌های بومی و اصیل روستاها و شیوه زندگی پاک و ساده روستایی را در موضوعاتش به وضوح شخصیت بخشیده است. تاش‌های ظریف قلم در جزئیات و چرخش رنگ در کلیت اثر بیننده را به دنیای پررمز و راز امپرسیونیسم می‌کشاند. نقاشی‌های داریوش زاهدی گویا بخشی از زندگی را به نمایش می‌گذارد که بیانگر فرهنگ و تمدن جامعه‌ای است که او در آن ریشه دارد.