عنوان نمایشگاه برگرفته از اثر مجسمه ساز رومانیایی «برانکوزی» به نام «ستون بی انتها» در سال ۱۹۳۷ میلادی می باشد که با مضمون «صعود به آسمان» از جنس چوب درخت بلوط، گچ و آهن ساخته شده است. به گفته مونیک دوبوکور در کتاب رمز های زنده جان “شکل لوزی و قامت به غایت دراز و کشیده این ستون که محور کیهان است نمایشگر درخت اساطیری ایست که در تنه اش با تراش، شکافهای پهن ایجاد کرده و همانند درخت وسیله عروج به فضای بیکران است.”///
تصویر مثالی درخت از کهن روزگاران، آینه انسان و خواسته ها و باورهای او بوده است. این تصویر زاییده جهانی مملو از رمز و راز بوده و از بستر اساطیر با مفاهیمی بدیع، موجودیت و تولد یافته است. درخت، موجودی پای در خاک و سر در آسمان، که همواره «رکن کیهان» خوانده شده است، در عین بی تحرکی، نماد دگردیسی و تکامل دائم است. درختان طی ریتمی از پیش تعیین شده، می رویند، می میرند و باز می رویند. این مظهر مقدس طبیعت، در جای جای جهان رمز ها و تصاویر، باورهای تمثیلی بسیار زیادی خلق کرده است، در جایی «تقدس» آن مورد توجه قرار گرفته که عبادت می شود، در جایی دیگر «نگاهبانی شفادهنده» است و در جایی دیگر «گاهشمار» خوانده شده است که با تغییرات خود، گردش روزگار را دلالت می کند.
امروزه گویی اسطوره ها تکرار می شود و ناپاکی ها وگونه های مختلف گازهای مهلک محیط زیست به منزله اشرار و اضداد, جان درختان را هدف طلسم خود قرار داده اند و این نوبه, ما آدمیان هستیم که باید موجوداتی که روزگاری نگهبانان شفادهنده آدمیان قلمداد می شدند را در برابر تهدیدات محیطی, حفظ و نگهداری کنیم. این ستون بی انتها, ریشه هایش در زمین و دستانش رو به آسمان , آب و زندگی را می خواند.
هنرمندان