جمشید سالک است. سال صبور... صبوری برای تمام عمر، ناز و نیاز برای تمام لحظات، خلوت و شوریدگی برای دست‌یازی به یار. آن چنان بی‌اعتنا به مرسومات زمان که طریقتی که می‌سازد. او عشق بازی می‌کند، چنان آسان که گویی هر که از گرد راه رسید می‌تواند! و كلمه رمزگان ورود است، کلمات در هم می‌تنند و صورت طریقت آش را ظاهر می‌کنند. او اما بسنده نمی‌کند، پران و رقصان و روان، بودنش را به تماشا می‌گذارد. بی آواز رود. آیدین خانکشی‌پور