نگارگری که در فرهنگ عمومی به آن مینیاتور می گویند، هنری است چندلایه و رازآلود. این هنر غالبا با بیانی متافیزیکی به جهان خیال و عالم لاهوتی پیوند خورده یا با رویکردی تاریخی، وجوه نمادین و اسطوره شناسانه اش برجسته شده است. اما رازآلودگی نگارگری ایران نه در آنچه عیان می کند، بلکه در زبانی است نهفته در تصویر که به واسطه آن نگارگران ایرانی فهم عمیق خود را از علوم هندسه، نجوم و مناظر و مرایا منعکس می کنند؛ زبانی این جهانی و ناسوتی که به مدد پرگار و گونیا و مسطر نقاش، و نه ذوق و خیالاتش ترسیم شده است./// از تاسیس اولین کارگاه-کتابخانه سلطنتی در بنای رع رشیدیه در تبریز (قرن 8 هجری قمری) تا کمی بعد از توبه ی شاه تهماسب صفوی (قرن 11 هجری قمری) که به حذف نقاشان از کارگاه سلطنتی انجامید، سیصد سال تاریخ نگارگری ایران از نظام تصویری هماهنگ یا نوعی دستور زبان بصری منسجم و قابل شناسایی پیروی می کند. روشی که در این پژوهش و در راستای فهم این «شیوه خاص دیدن» به کار گرفته شد همدلانه با هنرمندان قرون میانه است، رازآلودگی را از نقاش ایران می زداید و به شناخت هندسه نهان تصویر راه می برد؛ کوششی است برای زنده کردن یک تفکر بصری بی نظیر در گذشته جغرافیایی فرهنگی ایران. این پژوهش متکی بر آرای ریاضیدانان ایرانی و تشریحی است بر صد و بیست نسخه مصور در بازه زمانی صیصد سال از تاریخ نقاشی ایران. با نگاره های نسخه جامع‌ التواریخ رشیدی (707 هجری قمری) آغاز و با شاهنامه مشهور به شاه عباسی (1006 هجری قمری پایان می یابد.

نمایشگاه‌گردان: شهریار حاتمی