اعلام نام هنرمندان شرکتکننده در «بینال ونیز» 2022
23 بهمن 1400منبع: «ARTnews»
بینال ونیز، بزرگترین نمایشگاه هنری جهان، نام 213 هنرمندی که قرار است در نمایش اصلی رویداد 2022 شرکت کنند را معرفی کرد. این رویداد از 23 آوریل تا 27 نوامبر در ایتالیا برگزار میشود. 180 نفر از این 213 هنرمند پیش از این هرگز در بینال ونیز شرکت نکرده بودند.
نمایش اصلی این رویداد امسال به سرپرستی سیسیلیا آلمانی، سرپرست و نمایشگردان ارشد گالری هنری هایلاین نیویورک، برگزار میشود و عنوان آن «عصارهی رویاها» است. این نام به مجموعهای از نقاشیهای لئونورا کرینگتون، هنرمند سوررئالیست، اشاره میکند که بعدتر به کتاب کودک تبدیل شد. به گفتهی «آلمانی»، این نمایش بر سه بخش متمایز تمرکز دارد: «بازنمایی بدنها و استعارههایشان، رابطهی میان افراد و تکنولوژیها، ارتباط میان بدنها و زمین» و بیش از 1000 اثر را شامل میشود.
مانند بسیاری از رویدادهای بزرگ هنری، بینال ونیز هم با مشکلات ناشی از همهگیری مواجه شد و در حالی که قرار بود رویداد امسال در سال 2021 برگزار شود، یکسال کامل به تعویق افتاد. زمانی که این تعویق در سال 2020 اعلام شد، آلمانی بهصراحت اعلام کرد که نمیخواهد آنچه را که «دوسالانهی کرونا» میخواند، مدیریت کند. او گفت: «اغلب در زمانهای بحران، تغییری در تولیدات هنری رخ میدهد و اگر این اتفاق بیفتد، من میخواهم تلاش کنم که آن را به تصویر درآورم.»
تأخیر پیشآمده باعث همزمانی بینال ونیز با پنجسالانهی داکیومنتا (کاسل، آلمان) شده است. داکیومنتا امسال توسط گروه اندونزیایی رویینگروپا (ruangrupa) سازماندهی میشود و فهرست هنرمندان آن عمدتاً فاقد نامهایی است که اغلب در دوسالانههای اروپا آثارشان را نمایش میدهند. در مقابل، بینال ونیز شامل هنرمندانی است که در ایالاتمتحده و اروپا شناختهشده هستند؛ از جمله باربارا کروگر، سیسیلیا ویکیونا و پائولا رگو. با اینحال اولویت با هنرمندان جوان یا کمترشناختهشده است.
با اینکه نمایشگاه اصلی بینال مدتهاست که آثار هنرمندان فوتشده را نیز در خود گنجانده، نسخهی آلمانی چهرههای بیشتری از زمان گذشته را در بر میگیرد. آلمانی در یک کنفرانس مطبوعاتی در ارتباط با نمایشگاه خود به چیزی به نام «کپسولهای زمان» اشاره کرد و توضیح داد که این نمایشگاه آرزو دارد مضامین و هنرمندان اوایل قرن بیستم را برجسته کند. آلمانی این دوسالانه را «نمایشگاهی فراتاریخی، ایجاد گفتوگو میان حال و گذشته و گفتوگو بین داستانهای طردشده» نامید. او همچنین اضافه کرد: این نمایشگاه ریشه در اندیشهی پساانسانی دارد. «بسیاری از هنرمندان معاصر وضعیتی پساانسانی را تصور میکنند که در آن، شرایط ازپیشتعیینشدهای که انسان سفیدپوست را بهعنوان معیاری برای همهچیز میداند به چالش کشیده میشود. آنها تفاوت، پیوستگی و بدنهای فوقالعاده را پیشنهاد میکنند؛ و بههمیندلیل است که این نمایشگاه شامل تعداد زیادی از هنرمندان زن و با جنسیت نامنطبق است.»
