ایران درودی

ایران درودی (متولد 1315) نقاش، کارگردان، نویسنده‌ و منتقد هنری بود که نگاهی عمیق نسبت‌به جهان و زندگی انسان داشت و معرفت درونی و بینش او در آثارش نیز نمود پیدا کرده بود. درودی بیش‌از همه با نقاشی‌های خیال‌انگیز و انتزاعی که خلق کرده شناخته می‌شود. گرچه این نقاشی‌ها به آثار سوررئالیستی شباهت دارد، اما این فضای نمادین به‌واسطه‌ نوع مواجهه‌ی درودی با پدیده‌ها و هستی شکل گرفته است. 

درودی از دوران کودکی به نقاشی علاقه داشت و در کلاس‌های آزاد طراحی و نقاشی شرکت کرد. او در سال 1333 برای تحصیل در رشته‌ی نقاشی دانشکده‌ی هنرهای زیبای بوزار راهی پاریس شد. همچنین دوره‌ی ویترای را در آکادمی سلطنتی بروکسل گذراند و در مدرسه‌ی لوور پاریس تاریخ هنر را آموخت. در سال 1337 برای اولین‌بار آثارش را در نمایشگاه انفرادی در میامی بیچ آرت سنتر آمریکا ارائه داد. 

با بازگشت به ایران در سال 1338 نخستین نمایشگاه خود در ایران را در تالار فرهنگ برگزار کرد. او در طول دهه‌ی چهل آثارش را در نمایشگاه‌های مختلف ایران و اروپا به نمایش گذاشت و مقالات او در زمینه‌ی تاریخ هنر و نقد هنری در روزنامه‌ها و نشریات معتبری چون کیهان به چاپ رسید. او در این دوره از فعالیت خود با بهره‌گیری از ظرفیت‌های خطاطی، تجربه‌ی امپرسیونیستی و ترکیب‌بندی‌های رنگی، تا مرز نقاشی انتزاعی پیش رفت. در سال 1347 به سفارش شرکت آی.تی.تی که کار لوله‌کشی نفت آبادان به ماهشهر را انجام داده بود، اثری با نام «نفت ایران» را خلق کرد. تصویر این نقاشی در مطبوعات مهم آمریکا مثل تایمز، لایف و نیوزویک به چاپ رسید و احمد شاملو شعری درباره‌ی این اثر سرود و به درودی تقدیم کرد. 
درودی در اوایل دهه‌ی پنجاه به آمریکا سفر کرد و در رشته‌ی کارگردانی و تولید برنامه‌های تلویزیونی در انستیتو آر.سی.ال نیویورک به تحصیل ادامه داد. با بازگشت به ایران در سازمان تازه تأسیس تلویزیون در سمت تهیه‌کننده و کارگردان مشغول به‌کار شد و بیش از 80 فیلم مستند تلویزیونی از هنرمندان ایران و جهان در مدت شش‌سال تهیه و کارگردانی کرد. درودی در سال 1357 به فرانسه نقل مکان کرد.
در سال‌های دهه‌ی پنجاه و شصت عناصر نمادینی در آثار او پدیدار شد و باقی ماند که فضای کار او را به نقاشی سوررئالیست‌ها نزدیک کرد. او با بهره‌گیری از نشانه‌هایی مثل گل و گلدان، بلور و مروارید، دنیای ذهنی خود را بازنمایی می‌کرد. در دهه‌ی شصت فضای پرتحرک و پویای آثار درودی به سمت سکون و ایستایی رفت و رنگ‌های آبی و سفید در کار او سلطه پیدا کرد. 
با گذر زمان شیوه‌ی کار او به کمال رسید و نقاشی‌هایش ساده‌تر شد. عناصر نمادین کم‌کم در کار او تقلیل پیدا کرد. فضای خیال‌انگیز و نورانی آثار او شبیه به تصاویر رویا بود و جایی میان واقعیت و خیال نوسان داشت. همانطور که خود می‌گوید: «خرابه‌ها و اشک‌های یخ‌زده یا روان، گل‌های در پرواز یا ساکن، کویرهای گلباران، شهرهای یخ‌زده، نشان ویژه‌ای نیستند؛ بلکه اشاره‌هایی معماگونه هستند که می‌باید ذهن و اندیشه‌ی بیننده را به تحرک وادارند و او را به فراسوی واقعیت‌های عینی بکشانند».
درودی به‌عنوان استاد افتخاری در دانشگاه صنعتی شریف دروس تاریخ و شناسایی هنر را تدریس کرد. آثار او در نمایشگاه‌های متعددی در ایران و سایر کشورهای جهان به نمایش درآمد و مقالات متعددی در مطبوعات ایران به چاپ رساند. همچنین کتاب زندگی‌نامه‌ی خود با نام «در فاصله‌ی دو نقطه...» را در سال 1376 منتشر کرد. درودی با هنرمندان و صاحب‌نظران مشهوری مثل آندره مالرو، سالوادور دالی و ژان کوکتو در ارتباط بود. بسیاری از منتقدان شیوه‌ی کار او را به نقاشان سوررئالیست نزدیک می‌دانند؛ اما دالی هیچوقت این را نپذیرفت و درودی را هنرمندی از خطه‌ی شرق با ذوق و استعداد بی‌نهایت توصیف کرد. این هنرمند سرانجام در 7 آبان 1400 پس از تحمل چند ماه بیماری درگذشت.