محمود زنگنه نقاشی خودآموخته بوده که نقاشی را بدون گذراندن دوره های آکادمیک و با استعداد ذاتی خود آغاز کرده است. او در اغلب آثارش روستاها، فضا و فرهنگ ده را به تصویر می‌کشد و به واسطه همین موضوعات و بازنمایی صحنه‌های فراموش‌شده‌ی روستاها به همراه موتیف‌های نوستالژیک، محبوبیتی در بین مخاطیانش پدید آورد و دیری نپایید که نمایشگاه‌های نقاشی او مورد توجه قرار گرفت. او در سنین جوانی زیر نظر حسین بهزاد و هانیبال الخاص ظرافت‌ها و ریزه‌کاری‌هایی را آموخت اما پس از آن به ادامۀ مسیر خود پرداخت و سبک خاص خود را ابداع کرد./// محمود زنگنه به واسطه شغل پدرش روستاهای زیادی را در کودکی دید که در ذهن او نقش بسته بود؛ به همین دلیل نقاشی‌های او که غالباً به صورت ذهنی کشیده شده‌اند، تجسم خاطرات کودکی و زندگی پرفراز و نشیبی است که در یاد او باقی ماندند. او در آثارش همان خاطرات را تجسم می‌کند و خیال و واقعیت را با هم پیوند می‌زند. واقعیت را در قالب رویا و رویا را در قالب واقعیت نمایش می‌دهد، تا فضایی ‌وهم‌آلود و خیال‌انگیز را با رنگ‌هایی محدود از رنگ خاک خلق کند. زنگنه با همین رنگ‌های محدود و نگاه ساده، کمینه‌گرا و مدرنی که در پس هر ضربۀ قلمو دارد به بازنمایی واقعیت پرداخته و به‌خاطر همین جلوه‌های واقعی و درعین‌حال خیال‌انگیز، آثار او با شیوه رئالیسم جادویی شناخته می‌شود. زنگنه با همین نگاه رئالیستیک جادویی، در حین حفظ سادگی در آثارش، گاه برخی از موتیف‌ها، چهره‌ها را تا حد وسواس دقیق نمایش می‌دهد و این دقت را با پرسپکتیوهای تحریف شده، نقطه دید غیرمعمول همراه می‌‌کند و در بازی نور و سایه به نمایش می‌گذارد و با همین ترکیب، ایجاد توهم بیننده را مجذوب می‌کند.