مجموعه‌ی طراحی‌های تازه‌ی سارا عباسیان با عنوان «خوشه پنج» تصویری از جهانی رو به نیستی در دوره‌ی پاندمی اخیر برملا می‌کند: بدن­‌های فناشده­‌ی انسانی و لاشه­‌های حیوانی فروخفته در گورهای دسته­‌جمعی که به گمان پیشگیری به طور گسترده‌ای قربانی شدند. استعاره‌ی بدن‌های انسانی‌ ـ ‌حیوانی در کنار چهره‌های ماسک‌زده، ریه‌های متلاشی و جانوران دگردیس‌شده در این مجموعه، دژاوویی گروتسک با مجموعه‌های قدیمی سارا مثل «شب‌کورها به هم رحم نمی‌کنند»، «گرانش تباهی‌ناپذیر» و مخصوصاً «اپیدمی» متبادر می‌کند؛ انگار به جای کابوس­‌های هولناک همیشگی، او برای نخستین بار به جای پیشگویی، خود واقعه را ترسیم کرده است./// یورش شورمندانه‌‌ی تیرگی قلم سیاه بر روشنی بافت سفید کاغذ در بیان سوژه‌های تحلیل‌رفته و از ریخت‌­افتاده با کت‌ نظامی، اسلحه و ریه­‌های ناتوان در مواجهه­ با توده‌های تلنبارشده­‌ی حیوانات، به اتفاق تصویری آخرالزمانی از یک بحران جهانی سوای جغرافیا و ملیت می‌­سازد. در این مجموعه، ترادیسی فرم سوژه‌ها و چیدمان آثار با رفتار توامان سرخوشانه و سرکشانه­‌ی ویروس هم‌­آهنگ است و آشکار نیست که مرگ از زندگی پیشی‌ گرفته یا زندگی شکل تازه­‌ی خود را باز می‌­یابد. طراحی‌های سارا در مرز میان سیاهی مطلق و سفیدی بی‌مرز می‌نشیند تا دغدغه­‌های همیشگی او مثل خشونت، جنگ، قدرت و تنازع را برجسته کند. «خوشه پنج» تصویر اعوجاجی همه­‌گیر است که نظم نوینی برای آینده‌ی جهان بر خواهد ساخت.