آنگاه که زاده شدیم رشته‌هایی را گسستیم که ما را به زندگی ناب در زهدان مادر پیوند می‌داد و از آن پس تنهایی آغاز شد. احساس دردناک جدا افتادن و جدا ماندن از دیگران، درک و پذیرش وانهادگی و آگاه به خویشتنی متصل به خود و منفصل از دیگران در واقع همان معنای «تنهایی» است؛ امری محتوم که ساختار جهان را شکل می‌دهد و آنگاه که تشدید شود کلام را ویران می‌کند و آدمی از گفتن عاجز می‌ماند چراکه به مرز میان تنهایی من و نسبت دیگران با تنهایی من رسیده است؛ ورطه‌ای که در آن توان گفتن و شنیدن نیست و زبان برای انتقال تمام درد به دیگری الکن می‌ماند./// در این مهلکه است که احجام درخودپیچنده‌ی «سلب» تولد می‌یابند و وجودم با وضعیت‌های روحی و موقعیت‌های زمانی متفاوت در آثار بازتولید می‌شوند؛ فشرده در خود، آویخته از دیوار و سقف یا در تلاش برای ایستادن و حرکت که به خزیدنی آرام می‌انجامد. در جستجویی مدام به امیدِ کشف یا یافتن به درون می‌خزم اما آنگاه که بیرون می‌آیم همه چیز همان است که بود و تنها تقلا و فشارهای درون است که منجر به تغییر شکل‌ها و چروک‌ها شده است. در این تناوب، هر روز آغاز نیست که ادامه‌ی کشدار و اندوه‌بار تنهایی کهن‌سالی به قدمت بشر است، از ابتدای تاریخ تا آن روز که انسانی برای شمردن و به یاد آوردن هنوز زنده باشد.

_ این نمایش در استودیوی شخصی هنرمند برگزار می‌شود. آدرس: تهران، میدان شیخ بهایی، کوچه‌ی دانشگاه الزهرا، کوچه‌ی کارخانه، پلاک ۱ شماره تماس: ۸۸۰۶۹۱۶۰

نمایشگاه‌گردان: مهسا کریمی‌زاده