نقاشی‌هایی که تحت این نام کنار یکدیگر چیدمان شده‌اند، چندان هم بوی سادگی نمی‌دهند. به گمانم به دو نکته اشاره دارند: یک؛ اقلیم، و دوم؛ تاثیرِ تغییرِ شکلِ زیستِ نقاش./// نقاشی‌های امید معصومی هر چند در رنگ‌گذاری و استفاده از فرم، بداهه به نظر می‌رسند و سرمستی کودکانه را به خاطرمان می‌آورند اما در لایه‌ی بعدی توجه‌مان را به اقلیمی که در آن زیست می‌کنیم، جلب می‌کنند. فرم مثلث‌هایی که می‌توانیم آنها را کوه بنامیم. رنگ‌هایی که ما را ارجاع می‌دهند به آسمان پُر از ستاره‌ی دشت‌های خشک ایران. وادارمان می‌کنند نگاهی به اقلیمی که در آن زندگی می‌کنیم بیاندازیم. به همین خاطر نقاشی‌های معصومی برای من انتزاعی هستند، انتزاعی از سرزمین‌ام که خشمگین است اما چون کوه در شب، زیر نور ماه در سکوت به نظاره نشسته‌اند. و دیگری تغییر شکل زیست نقاش: یک جا‌به‌جایی در همین اقلیم باعث شده برخلاف مجموعه‌های قبلی، انسان از نقاشی‌های معصومی حذف شود. هر چند فرم نقاشی‌ها و کاربرد رنگ‌ها، نشان از ضرباهنگ پُر سر و صدایی دارند اما ساکت‌اند. مثلث‌های ساده بوی سکوت می‌دهند. محمدرضا شاهرخی‌نژاد