تجربه‌ى زندگى همواره ترکیبى است درهم‌تنیده از مکان (و اُبژه‌هایش) و عواطف انسانی، در بازه‌ى زمان.
خانه (به مثابه‌ی سوژه و عنصرى هستنده در تجربه‌ى زندگى)، زمانى حقیقت خود را بازمی‌تاباند که تجربه‌ى زیسته مکان-زمان‌مند باشد.///
ای‌بسا که این خانه، شهر، موطن، سرزمین یا تمثیلى از موقعیتى خاص باشد؛ که البته هرقدر هم تعالى‌اش بخشیم تنها زمانى به حقیقتمى‌رسد که تجربه‌ى زیسته در آن منعکس باشد... (که جز این، صرفاً بخشى از آن است.)
گذار از خانه‌اى (موقعیتى) به خانه‌اى (موقعیتى) دیگر - مستقل از شرایط و دلایلش – تناقضى تعلیق‌گونه به‌همراه دارد.
خانه‌ى تازه، از سر فقدان تجربه‌ى زیسته، هنوز هویتی مستقل و حقیقى بازنیافته؛ و خانه‌ى قدیم هم وجودِ عینى ندارد و تنها بخشى ازعواطفِ تجربه‌شده ما را بدان متصل مى‌کند.
دراین بازه‌ى مکانی – زمانی موقعیتى جدید خلق مى‌شود. اما تجربه‌ى زیسته متوقف نمى‌شود و چیزى دیگر را زندگى مى‌کنیم. چیزى بینابین این دو، هیچ‌کدام‌شان و هر دوى آن‌ها.
اسباب‌کشى، تعریفِ تمثیلىِ این موقعیت است.
اسباب‌کشى، موقعیتى تعلیق‌گونه، بین دو مختصات مشخص - و نه حتى شبیه به برزخى بین بهشت و جهنم - بلکه تجربه‌ى مختصاتى ترکیبى از مکان-زمان و عواطف انسانى است.
اسباب‌کشى، روایتى است از موقعیتى (در این مختصات) که هر روز زندگى‌اش مى‌کنیم.
پارسوآ مهتاش
