در دنیای امروز که فضاهای واقعی و مجازی مبهم‌تر از همیشه در هم تنیده‌اند، گویی محیط مجازی به تنها محیط تعریف و بازتولیدکننده‌ی ساختارهای اجتماعی تبدیل شده است تا جایی‌که این مسئله را خود باورکرده‌ایم و به سهولت در دام آن گرفتاریم!
در مقابل، نمایشگاه عکس، ویدئو و چیدمان ملیکا شفاهی مجددا توجه ما را به یکی از مهم‌ترین مشخصه‌های هنر در برقراری ارتباط و در برخاستن از آن جلب می‌کند. ما را بر قالی پرنده‌ی آفرینش هنری می‌نشاند، از تجربه‌های روزمره رها می‌سازد و به هزارتوی خلق داستان‌های جدید می‌برد. نمایشگاه ملیکا شفاهی دعوتی است برای این که نظرمان را به یکی از مهم‌ترین مشخصه‌های فعالیت هنرمندانه، یعنی قابلیت ایجاد تجربه‌ها و برخاستن از آن‌ها، جلب کند.
حسی که ملیکا در ما بیدار می‌کند ریشه در تجربه‌های شخصی او دارد که ارتباطی مابین نقاط مختلف جغرافیایی مانند ایران و فرانسه ایجاد می‌کند. در این نمایشگاه این نقاط مختلف شامل یک کارخانه‌ی سابق تنباکو و یک جزیره هستند؛ اولی جایی است که اکنون تبدیل به یک مجتمع فرهنگی شده و هنرمند در سال‌های ۲۰۱۸ و ۲۰۱۹ آن‌جا اقامت داشته است و دیگری جزیره‌ی هنگام، مکانی که او بارها به آن سفر کرده است.
بخشی از مقاله‌ی «ملیکا شفاهی: آیندهی جدید - زیباشناختی از پیوندها»
نوشته‌ی امین مقدم، دانشگاه رایرسون تورنتو
