از بدو حضور انسان تا به امروز، آدمی برای تسکین و در پی پاسخی به پرسش‌های خویش، دست به تصویر‌کردن چگونگی و چرایی بودنش، خواسته یا نخواسته متوسل به ابزارهایی شده است که تاکنون همراه او بوده‌اند. حال این سمت و سوگیری از سوی آدمی تا به چه اندازه عقلانی، احساسی یا حتی باور‌پذیر بوده، خود جای تردیدی بزرگ است. بر همین منوال من در پی چالش بودن و حضور مستمر انسان فارغ از هر نوع وابستگی یا رهاشدگی، تصاویری بر روی بوم آورده، در حکم سوالی ساده از جنس انسانی بدون زمان؛ انسانی بدون مکان؛ یا انسانی بدون جنسیت.