نمایشگاه حاضر منتخبی از پرتره‌هایی است که شهلا حسینی از سال‌های ۵۰ تا به حال طراحی کرده است. اغلب آدم‌هایی که در این طراحی‌ها می‌بینیم کسانی هستند که نقاش آنها را می‌شناخته یا به نحوی توجه او را جلب کرده‌اند، از پرسنل دانشگاه هنر در سال‌هایی که آنجا تحصیل می‌کرده تا دوستان نزدیکش. به همین دلیل، به نظر می‌رسد گرایش او به طراحی از کسانی است که شناختی از شخصیت و سلوک رفتاری آنها دارد. درست همانطور که در طبیعت‌بیجان‌های او شاهد به تصویر کشیده شدن حضور یگانه و منحصر به فرد هر شیء در لحظه‌ای خاص از زمان هستیم، اینجا هم آدم‌ها در ژست‌ها و حالت‌هایی به تصویر درآمده‌اند که هر یک چیزی غریب‌آشنا را در برابر دیدگانمان زنده می‌کند. اگر این آدم‌ها را از نزدیک بشناسید احتمالا این حس دوچندان می‌شود، ولی آنچه به تصویر درآمده چنان صادقانه و صمیمی است که غریبه‌ها هم حضور یگانه‌ی هر فرد را به طریقی احساس می‌کنند. این آدم‌ها واقعی‌اند، چرا که رابطه‌ای که خط‌ها و رنگ‌ها با آنها برقرار کرده‌اند واقعی بوده‌اند.