رنج‌، آدمی را دچار استحاله می‌کند . در عصر ِحاضر که تغییرات ِ ناگهانی (‌از همه سو‌) را بیشتر تجربه می‌کنیم‌، خودآگاه یا نا خودآگاه، دانسته‌ایم که اگر منعطف نباشیم، حذف می‌شویم . از سوی دیگر بشری رو در رویمان است که دچار اضمحلال شده و عناصر زندگی یک به یک در محیط‌اش نابود می‌شوند‌. مناسبات او با دنیا‌، سرد و زنگ‌زده است و در حال پوسیدن . انسانی که حتا فرصت انتخاب ندارد‌، روز به روز منعطف‌تر می‌شود تا زنده بماند‌. غافل از اینکه‌، از یک جایی به بعد این انعطاف او را مُچاله می‌کند ./// بعد از این «‌مچالگی‌» نه راهی برای انسان باقی‌ست، نه برای محیط‌اش ! آنچه که او باید قربانی کند‌، خودش برای خودش است‌. وقتی تقدیس ِ خود را کنار بگذارد و از شیرِ خود بنوشد‌، به فردیَت می‌رسد و خود را می‌آفریند‌.