سالها پیش - از پرتره خودم – تمام رُخ و بعد نیم رُخ که بیشترین خودم باشم - بعدها در انهدام خودم کوشیدم با اجماعِ "من" - همان پرتره‏های نیم رخ – تکرار فرم تا دفعِ معنا و مرزِ میان - از آن موقع هندسه‏ی میان اهمیت پیدا کرد - آنچه که عمدا و سهوا پیش آمد - هندسه‏ای ناخواسته از جنس جغرافیا و فرمهایی اندام وار - و اکنون، در جایی هندسه میل به جذب دارد و در جایی دیگر رو به ویرانی.