آدم‌ها شکلِ رسمیِ علاقه‌ام به دیدن دنیا هستند؛ رفتارها، روشها، زیستها، افتها، خیزها. عکاسی، این رسانهی در دسترسِ همگان، با کلیدواژههای دمِ دستاش، خوب میتواند این شکلِ سطحی و کمعمقِ زندگیِ ما آدمها را روایت کند. اصلا گویی عکاسی برای ماهایی است که داریم زیستنی را تجربه میکنیم که نه قبل از ما و نه بعد از ما اینگونه تجربه نخواهد شد؛ و شاید حتی برای بعدیها چیزی بیاید که دیگر ناماش دوربین نباشد. جستجوی من در عکاسی انگار تازه در حال به بارنشستن است. بعد از سالها به تماشا نشستن و دورشدن، حالا که مینویسم، حالا که عکس میگیرم، انگار صدای شاتر را عمیقتر از همیشه میشنوم. من شیفتهی سردستیها هستم؛ شیفتهی بیدقتیهای گیر افتاده در نظمِ تحمیل شدهی روزمره؛ شیفتهی ثبتِ لحظهای بیاهمیت، ثبتِ ردِ روغن بر آسفالت خیابان؛ شیفتهی تصویرِ مخدوشام در آینه که بی شباهت به من و شبیه هزاران تصویر بیکیفیتِ خارج شده از دوربینهاست.