روایت‌‌های کف‌ خیابان چهار مجموعه را شامل می‌شود: به تهران، انقلاب آزادی-آزادی انقلاب، پاشنه بلند و روایت‌‌های کف‌ خیابان. آنچه فراهم آمده است کلان روایت‌های نادقیق درباره‌ی شهر نیست بلکه تجربه‌ی شخصی هنرمند در خلال پرسه‌زنی‌هایش در شهر است. این‌ بار جنبه‌‌های دیگری از پرسه‌‌زنی در آثار هنرمند نمایان می‌‌شود؛ او رهگذری ناظر و ساکت نیست که ساده از کنار حوادث می‌گذرد و یا شرم و دیگر موانع ساختاری اجتماعی فرهنگی مانعش می‌شود، بلکه ناظر هوشیاری است که وقایع را ثبت می‌کند و تجربه‌های آنی و شخصیش را با به اشتراک گذاشتن با دیگران به تجربه‌هایی جمعی و تبادل‌پذیر مبدل می‌کند. هر کدام از چهار مجموعه ذیلِ (حق به شهر) فهمیده می‌شوند؛ به اشتراک گذاشتن تجربه‌های آزار خیابانی، مطالبه داشتن از شهر، بزرگ‌نمایی اشیا دفرمه شده کف خیابان و جز آن، عادی‌زدایی از معضلات شهری و تعلق یافتن و مشارکت در امر شهری است. ماهور طوسی