ما تنها به دنیا می‌آییم. تنها زندگی می‌کنیم و تنها می‌میریم. شاید پذیرفتن و دوست داشتن این تنهایی اولین قدم برای خوب زندگی کردن باشد. پذیرفتن اینکه آنچه از جهان درک می‌کنیم، رابطه‌ها و تجربه‌هایی که زندگی به ما پیشکش می‌کند، همگی آینه‌های «من» هستند. برای اینکه بشناسیمش. ترمیمش کنیم. یاد بگیریم و من بزرگتری خلق کنیم. «من» در این جهان تنهاست و زندگی امکانی ست تا هر «من» مسیر خودش را به سمت تعادل و کمال طی کند.