حباب موزونی نا موزون در یک شکل بی شکل است. گاه حصار دور ادمی و گاهی ادمی سوار بر ان. گاه سنگین و گاه بی وزن همه جا هست. مغزهایی یخ زده در تنگ خاکستری افکار. انسانهایی از جنس بلور در نقش فرشته اما محصور در گنگیه پرواز بی معنای مدرنیته ی کلمات. دستانی که مفهوم هدیه را نمی دانند و زنانی که فکر میکنند؛ ازادی را پشت حباب میجوند و آن را با خنده میترکانند. کلماتی گنگ؛ شعرهای بی معنی؛ حرفهای روزمره. مردانی که مغزهایشان یائسه شده و همچنان سنت را نشخوار میکنند. انعکاس مخشوش یک خاطرهی روی دیوار سیمانی بروی چشمان دختری با موهای صورتی که فقط در فکرش رنگ موی جدید فردایش میگذرد. مردمانی ابنباتی؛ محبوس در حبابی بی وزن اما مارکدار. ارزوهایی لاتکسی در جشن پر شور رقص چاقو. و براستی این همه حباب قفل این هستی نیست؟