قابل بازدید در «هفته هنر تیر»

نه واژه‌ای را حمل می‌کنم و نه پشت تعاریف عمده و خاص و انواع نظریه‌ها پنهان می‌شوم. در دستم آیینه‌ی شکسته‌ای‌ست که با رنج دل، هر آنچه در توان قاب دارد را، بازتاب می‌دهد. عر: مکانیست برای شنیدن، نه بس دیدن... بی هیچ وابسته و وصله و ترس... محاصل گذری مختصرتر از آن که بتوان، حتی چند صبحی از این ملک هزاران ساله را به چشم دید. اینجا: سخن از ایران به میان نمی‌آید... اینجا اصل سخن، ایران است.