طبیعت انگار تنها راه نجات آدمیان بازگشت دوباره به طبیعت است، جایی که با مهربانی آغوشش را برای زیستنی بدون رنج باز کرده است. طبیعتی که با هنر نسبتی دارد شاید بهتر است بگوییم هنر با طبیعت نسبتی دارد و شبیه به طبیعت است. طبیعتی که آغوشش رنگ سیاه و سفید به خود گرفته است. سفید رنگ آزادی؟ شاید برابری؟ سیاه و سفید باهم اما آزادی و برابری است ... گاه زمستان است و روزگار بسیار سخت و برفی. سیاه و سفید تمام لایه های درون و بیرون را پوشانده است. گاه اما شب است و من زخم خورده ی شبی بودم که در سپیده دمی خود را نمایان کرد. شرمسار برهنگی نگاهم نیستم.سیاه را سیاه و سفید را سفید میبینم. با دو‌ بعد سیاه و سفید به دنبال پنجره‌ای هستم، به دنبال پنجره‌ای بی‎حرف و بی‌زاویه می گردم ... هرچقدر هم بگویم از این پنجره چند پله به سپیدی صبح انسان نزدیک ترم می بینم از مصیبت شعر رنگ گرفته‌ام و در سیاه و سفید خواب‌ها سپیده دم فردا شده ام..فردای سفید.. آسمان سفید.. خاک هم سفید.. قلب ها سفید.. ولی سایه ها سیاه ... یک عمر سیاه و سفید کافیست ...