مرثیه، اقتباسی است از «درخت آسوری»، منظومه‌ای کهن به زبان پارتی که در دوران ساسانیان به زبان پهلوی بازنویسی گردیده است. داستان گفتمان دو موجود خیالی، نمادی از دو آیین متفاوت و اشاره‌ای بر شکست آسوریان است. حکایت پرسه همتن در سراب هستی، سوگی از فراز فلک بر فرود زمین.