هر روز با دلهره‌ی لرزه‌های ضربه بر آهن از خوابی آشفته می‌پرم. شهرم، این کارگاه ساختمانی پرهیاهو همواره تغییر شکل می‌دهد و دسترسی من به تصاویر خیال‌انگیز گذشته‌ام را ناممکن می‌کند. من اما در مقابلش می‌ایستم و دغدغه هایم از اجدادم، از تاریخ، از مرگ و معشوق را با گوی و آهن و زنگار بتن‌ریزی می‌کنم تا گرد فراموشی نگیرند. هر یک از این مجسمه‌ها، ساعتی از روزی، در فصلی به سردی خاکستر، سنگینی بی‌سرانجام افق مه گرفته‌ی این روزگار را در من بارور کرده است.