آریرگارد کسی‌ست که چیزهای در حال زوال را دوست می‌دارد؛ ویرانی برای آریرگارد مترادف شکوه است . انسان آریرگارد در شناختن اکنون ناتوان است ، او خودش را متعلق به اتوپیا می‌داند او انسان نوستالژی‌ست و در نوستالژیا زندگی می‌کند ، و این بحرانی‌ست که از ناهمخوانی وضعیت موجود و شرایط مطلوب ناشی می‌شود . در نوستالژی نازمانی و نامکانی حاکم است ، انسان در این سرزمین ابدی در سرخوشی بی‌پایان نفس می‌کشد در نوستالژی جایی برای مرگ نیست؛ نوستالژی نوعی از آرمان است. تنها نقص نوستالژی در هنر آنجاست که توهم جای خیال می‌نشیند من سعی می‌کنم توهم نوستالژی را نوعی از انتزاع ببینم.