او درباره‌ی این مجموعه می‌نویسد: «به دنبال میلی درونی برای گسترش خود در زمان به سوی آینده، و به دنبال یافتن پاخ سوال هایم پا به جهان آینده می‌گذاریم. به آینده می‌روم تا شبحی از آنچه نخواهم دید را ببینم -تا خود را در آن بیابم. این برای من آغاز چیرگی بر زمان است و یا حداقل توهمی ار آن. به دنبال این سفر در زمان، به محدوده خاص و جذابی می‌رسم که آن را «آینده میانی» می‌نامم: جایی نه آن‌قدر نزدیک که پیش‌بینی آن برای انسان امروزی آسان باشد، نه آن‌قدر دور که هیچ چیز جز تاریکی و یستی از آن متصور نگردد.