اشیای آشنا در آثار رعنا دهقان از دنیای مشترک تصویرها خارج شده و در زبان مبهم هنرمند بدل به ابزاری برای بیان شخصی می‌شوند که با وجود دستکاری هنرمند هنوز سرنخ هایی از واقعیت دارند.

مداخله وسواس گونه هنرمند در این اشیاء با بازی کردن با عیب و نقص همراه است. اشیاء از قصد آسیب دیده و با سطوحی مخدوش ارائه می‌شوند. مجسمه‌های شکسته ای که با دخل و تصرف، سرهم بندی شده‌اند. گوشی که جدا از سر انسان سر کوچکی را دربر گرفته است یا اسب سکه ‌ایِ متحرک بریده شده ای که با مَخمَل پوشانده شده است. کارهای دهقان در اتصالی بین قدیم و جدید، آنالوگ و دیجیتال، نوستالژی و نگاه به آینده شکل می‌گیرد. ابداع لحظه ای این اشیا در این موقعیت های متضاد شرایطی را رقم می‌زند که در آن شگفت انگیز، معمولی و افسانه‌ای، روزمره می‌شود.