زندگی برایم خوشایند است؛ تجربه‌اش همانقدر که جبر جهان اجازه‌اش را میدهد و مشاهده‌ی باقی چیزها.

جریانات اساطیری/ آیینی را در رفتار خود و باقی میبینم و میشناسم.

تن نمیدهم بر تن!

از درختان می‌آموزم که در آن سوی خیابان صبور بمانم و نزدیک به جمعی که درحال جنگند نشوم؛ زیرا این جنگ، جنگ من نیست.

من هستم و باقیِ ابر ها، باقیِ دست ها

نگاهش میکنم و به وقتش ناخودآگاهم میپاشدش بیرون.

درونم شعله‌ای است از جدال بین تجربه و سنت

از جدال بین شاهد و منظره

شاید فقط این دو «تن»

و من آن گوشه به تماشایش نشسته‌ام.