بخشی از بیانیه نمایش:

در این نمایش گروهی، هر هنرمند زبان بصری متمایز خود را دارد، اما در عین حال نقاط اشتراک نیز دیده می‌شود.

آن‌ها امر آشنا را از خلال مراقبت، توجه و بازیِ شهودی دگرگون می‌کنند … نوعی توجه مشترک به آنچه موقتی است؛ مانند خطی لرزان، فرمی که با تنوعی اندک تکرار می‌شود، یا ژستی گذرا که رها شده تا بنشیند. ///

در نقاشی‌های رعنا فرنود، فرم‌ها میان حضور و ناپدیدشدن شناورند، آثار فریدون آو سادگی را ارج می‌نهند و می‌گذارند عناصر کوچک به شعری آرام بدل شوند و شقایق عربی مجسمه‌هایی ظریف می‌سازد که در آن‌ها شکنندگی به نوعی پایداری تبدیل می‌شود.

در اینجا نه از ژست‌های بزرگ خبری هست و نه از بیانیه‌های پرطمطراق.

در عوض، توجهی است به سطح، به ماده، به آنچه در برابر حل‌شدن مقاومت می‌کند.

گل‌ها، میوه‌ها، شاخه‌ها، چیزهای کوچک، چیزهای نادیده‌گرفته‌شده کنار هم شعرِ فروتنی را می‌سازند. در آثار نوعی کنجکاویِ بازیگوشانه نیز هست.