بیانیه‌ی نمایش:

در خانه ی کودکیم هر روز، بعد از دویدین بسیار زیر آسمان آبی، مست از آفتاب و عطر گل‌های یاس و اطلسی، دوست داشتم روی فرشی که پُر بود از رنگ و نقش‌های خیال‌انگیز بخوابم.

 آن موقع، چشم که می‌چرخاندم، روی هر کدام از طاقچه‌ها، صندوق‌ها و میزهای اتاق یک رو میزی چل تکه، پته یا قلمکار زیبا بود و وسط آن گلدانی نشسته و همیشه پُر بود از گل های باغچه.

زمان گذشت و از آن خانه رفتیم و از آن شهر هم.

مهتا معینی