بخشی از بیانیه نمایش:

رویکرد جامع کامروز آرام در خلق آثار هنری، مجسمه‌سازی، نقاشی و معماری را درهم می‌آمیزد و زمینه‌ای فراهم می‌کند تا اشیای فرهنگی بار دیگر به‌گونه‌ای تازه دیده شوند؛ زمینه‌ای که آن‌ها را به جریان اکنونِ زنده و پُرتپش ما بازمی‌گرداند.

برای نمونه، در مجموعهٔ کلاژهای او با عنوان تغییراتی بر کاسهٔ فیروزه‌ای، بازتولیدِ عکاسی‌شده‌ای از یک کاسهٔ سفالیِ فیروزه‌ای دیده می‌شود که بر آن، فیگوری نقاشی‌شده در مرکز و در پیرامون آن، گروهی از پیکره‌ها ظاهر می‌شوند که با خطوط آزاد ترسیم شده‌اند. ///

این عکس خود درون مربعی رنگ‌شده قاب گرفته شده که لبهٔ آن با خطی نازک و قرمزرنگِ مدادی، با شتاب‌ ترسیم شده است.

بیرون این خط قرمز، سطحی از کرباسِ باز دیده می‌شود.

آرام به‌صورت ساختارمند رنگ را از دل عکس‌ها جدا می‌کند و در هر مورد، قاب مربعی را به همان رنگ نقاشی می‌کند.

رنگِ موجود در عکس در نهایت به‌واسطهٔ قابِ رنگی پایدار می‌ماند، زیرا صفحهٔ چاپی کتاب به‌مرور زمان کم‌رنگ می‌شود.

شادابیِ بیشترِ رنگ در برابر بازتولیدِ عکس، به تقدم و اهمیت کاسه اشاره دارد، در حالی که به فرسودگی اشاره می‌کند. این مجموعه همچنین به‌هوشمندی به ادای احترام به مربع اثر ژوزف آلبرز اشاره دارد.

در این ابزار چارچوب‌گذاریِ فشرده، درمی‌یابیم که آرام نظامی کامل را نه‌تنها از روابط فرمی و رنگی، بلکه از سازوکارهای فرهنگی و نابرابری‌های قدرت که این مشتقاتِ تصویری را پدید آورده‌اند، ترسیم کرده است.

اگر به فضای گالری نگاه کنیم؛ فضایی که مجموعه‌ای از ترکیب‌های مجسمه-نقاشی نیز در آن حضور دارند، می‌بینیم که آرام چگونه از دیوارها و کف را استفاده می‌کند و پرده‌ها و پایه‌های رنگی می‌آفریند.

دراماتورژی نهایی او، هم‌آهنگ‌سازیِ اثر هنری با محیطِ معماری پیرامون آن است؛ گفت‌وگویی با تاریخ‌ مدرنیسم که اغلب در برابر سنت‌های زیبایی‌شناختی شرقی قرار داده شده‌است.

میان هر عنصر در این ساختار رابطه‌ای، نوعی تقابل دوسویه وجود دارد. می‌توان آن را وابستگی متقابل یا همبستگیِ افسونگرانه نامید.

— کُرا فیشر