بیانیه‌ی نمایش:

آثار فاطمه بهمن سیاهمرد در مرز میان شعر و تصویر حرکت می‌کنند؛ نقاشی‌هایی که نه صرفاً بازنمایی‌اند و نه صرفاً انتزاعی، بلکه عرصه‌ای از گفت‌وگوی دائمی میان بدن، طبیعت، شهر و ناخودآگاه جمعی هستند.

او هنرمندی است که جهانش را نه از طریق روایت خطی، بلکه از طریق تکه‌تکه کردن و دوباره چیدن نشانه‌ها می‌سازد؛ جهانی که بیشتر به رؤیا شبیه است تا به واقعیت.

برای این مجموعه بذر روایت «اوملاس» در کارهای او کاشته شده: کودکی زندانی در زیرزمین شهری شاد. اینجا پرسش اصلی شکل می‌گیرد: بهای شادی و آسایش جمعی چیست؟ چه چیزی باید پنهان یا قربانی شود تا جهانی به ظاهر آرام بماند؟///

وجه بارز کارهای هنرمند ترکیب مواد و زبان‌های تصویری متنوع است. از طراحی دقیق با مداد و مرکب گرفته تا لکه‌های آبرنگ، رنگ‌های درخشان، و خطوط خراش‌گونه؛ همه‌ی این‌ها در کنار هم دنیایی می‌سازند که هم به گذشته (میراث طراحی کلاسیک و نقاشی روایی) ارجاع دارد و هم به آینده (هنر مفهومی و لایه‌های انتزاعی). هم به حبس و هم به امید و این هم‌نشینی زمان‌ها و زبان‌هاست که آثار او را چندصدایی می‌کند.

هنرمند نه پاسخ نهایی را عرضه می‌کند و نه روایت را کامل می‌سازد، بلکه مخاطب را وارد بازی‌ای می‌کند که در آن باید میان زیبایی و رنج، میان شهر و طبیعت، میان بدن و جهان، بارها درنگ کرد و و دوباره پرسید: آنچه داریم، به چه بهایی به دست آمده است؟