بخشی از بیانیه نمایش:

هر نقاشی، هر مداخله‌ مجسمه‌وار، در دل خود گفت‌وگویی میان نیروهایی متضاد حمل می‌کند: پالت‌های رنگی که به‌طور تند و تیز با هم در تضادند، سطوح شفاف و سخت که در تنش کنار هم قرار گرفته‌اند، نقش‌مایه‌های سنتی ایرانی که در کنار تکنیک‌های معاصر قرار می‌گیرند. ///

این زیبایی‌شناسیِ متضاد تنها یک انتخاب سبک‌شناسانه نیست؛ بلکه بازتاب تجربه‌ی زیسته‌ای‌ست که از مذاکره میان آزادی درونی و کنترل بیرونی، باور شخصی و ایدئولوژی تحمیلی بدست آمده‌است.

خسروی که در ایران پس از انقلاب بزرگ شد، شکاف عمیق میان زندگی عمومی و زندگی خصوصی را تجربه کرده است.

این شکاف صرفاً اجتماعی نیست بلکه عمیقاً روانی است، و خسروی آن را به شکل بصری در می‌آورد: اتاق‌هایی در دل اتاق‌ها، درهایی که به هیچ جا باز نمی‌شوند، پیکره‌های پوشیده‌ای که با این حال سرسختانه روحیه‌ی مقاومت از خود ساطع می‌کنند.

نقاشی‌های او نمایشِ سازگاری‌اند، در حالی که در درون مقاومت کردن را آشکار می‌سازند؛ تجربه‌ی هم‌زمان مرئی بودن و نامرئی بودن.

— متن از کلودیا کارنیل