بخشی از بیانیه نمایش:

این نمایش گروهی ادامه‌ی گفت‌وگویی‌ست که بر این باور استوار است: نقاشی همچنان رسانه‌ای حیاتی است، برای مذاکره میان ماده، تصویر و ذهنیت.

چهارمین بخش این پروژه، با تمرکز بر هنرمندانی که در لس‌آنجلس زندگی و کار می‌کنند، در پنج رشته‌ی مفهومی بسط می‌یابد: نوشتار، عینیت، یادآوری، رخداد و بازتاب. ///

این چارچوب‌ها نه قطعی‌اند و نه فراگیر؛ بلکه تنها یکی از راه‌های ممکن برای درک این مسئله‌اند که چگونه نقاشی تاریخ را در خود جذب می‌کند و همزمان اشکال و فرایندهای تازه‌ای پدید می‌آورد.

هنرمندان در اینجا می‌توانند همزمان به چند شیوه تعلق داشته باشند؛ همان‌طور که چارچوب‌های دیگری چون نقاشی به‌مثابه زبان، نقاشی به‌مثابه مدل، و البته نقاشی همانطور که هست، در دل آثار به شکل نهفته حضور دارند.

این نمایشگاه نه به‌مثابه برنامه‌ای تجویزی، بلکه با طرح این پرسش پیش می‌رود که معنای نقاشی کردن چیست. در اینجا، نقاشی همچنان مشروط باقی می‌ماند، یک مذاکره‌ی مداوم میان حضور، ادراک و مطالبات لمسیِ جهانی که در حال دگرگونی است.