بخشی از بیانیه نمایش:

مجموعه‌ی جدید کامیار بینش‌طریق مرز میان هنرمند/کیوریتور و استودیو/گالری را محو می‌کند.

این آثار تأملی گسترده بر موضوعاتی چون مالکیت هنری، حضور، حفظ و ناپایداری ارائه می‌دهد.

این دومین نمایشگاه انفرادی این هنرمند در گالری سادرن گیلد است.

در «نمایش گروهی» او تکنیک انتقال سطحی خود را تکرار می‌کند؛ تکنیکی که بر پایه‌ی برداشتن دیوارها و کف‌های استودیوهای هنرمندان در آفریقای جنوبی استوار است.///

این آثار ترکیبی همه‌جانبه از کنجکاوی او نسبت به فرایندهای خلاقانه‌ی هنرمندان را به تصویر می‌کشند. هر اثر لایه‌هایی از تاریخ و انرژی مکان اصلی «استودیو» را با خود حمل می‌کند.

مجموعه‌ای از فضاهای داخلی که در اصل برای نمایشگاه خلق نشده بودند، اکنون در فضای گالری رها شده‌اند، در حالی که هنوز آسایش و روح خود را در گچ و رنگ اتاق‌های اولیه‌شان حمل می‌کنند.

این آثار در عین حال که نمونه‌هایی باستان‌شناسانه، یادمان و برون‌ریزی روانی‌اند، پرسشی درباره‌ی ظرفیت سطوح برای متوقف‌کردن زمان و حفظ تاریخ‌اند و هم‌زمان به تبادل اجتماعی میان هنرمندان اشاره می‌کنند.
 
برخی سطوح بدون نشانه، نقاشی یا یادداشت باقی مانده‌اند؛ تنها با ویژگی‌های فضایی و مادی معماری استودیوهایی که از آن‌ها برداشته شده‌اند. برخی دیگر با قطعیت اشغال شده‌اند؛ شخصی و لایه‌مند، انباشته از نشانه‌ها، ارجاعات، طرح‌ها، لکه‌ها و خطوط.

این دیوارها رازآلود، افشاگر و «ناتمام»اند. تدارکات اجتماعی پیرامون خط‌خطی‌ها شکل می‌گیرد؛ بازدیدها برای حفظ پاشش‌های رنگ انجام می‌شود؛ و پروازهای داخلی برای گردآوری یادداشت‌های کنارگذاشته سازماندهی می‌شود.

هر بازدید از استودیو رویدادی زنجیره‌ای است؛ هر لایه از دو تا سه لایه‌ی چسب سرد روزها برای خشک‌شدن نیاز دارد پیش از آنکه کندن آرام و محتاطانه آغاز شود.

نکته‌ی اساسی این است که انتقال‌های بینش‌طریق عکس نیستند؛ بلکه نمونه‌هایی واقعی از سطوح منحصربه‌فردی‌اند که قابل بازآفرینی نیستند و دیگر در مکان اصلی وجود ندارند.

مقاله‌ی دانیل بورن در سال ۱۹۷۹ با عنوان کارکرد استودیو استدلال می‌کند که مکان اصلی تعلق اثر هنری، استودیوی آن است و در نمایشگاه گالری یا موزه، اثر در جهان جدید خود «بیگانه» می‌شود.