بیانیه‌ی نمایش:

«پروژه‌های هنری مریم مجد (اِم‌اِم‌اِی‌پی)» در همکاری با «بنیاد پژمان: کارخانه‌ی آرگو»، نمایش انفرادی رئوف دشتی را با عنوان «تشویق پایانی» برگزار می‌کند. این پنجمین نمایش انفرادی این هنرمندِ چند رسانه‌ای است که شامل سه ویدیو و شانزده عکس است. رئوف دشتی در این مجموعه با بهره‌گیری از زبان بصری تئاتر به بررسی هویت، دیده‌شدن، و روایت شخصی در بسترهای فرهنگی و هنجاری می‌پردازد.///

«تشویق پایانی» بر پایه‌ی تجربیات رئوف در حوزه‌ی تئاتر و ادامه‌‌ی روش او در صحنه‌پردازی اشیاء به منظور القای حضور انسان بدون نمایش مستقیم آن شکل گرفته است؛ صحنه‌هایی دقیق و ساختارمند که احساسات را برانگیخته و داستانی را روایت می‌کنند.

در ادامه‌ی مسیرِ نمایشِ «عدم تشخیص موقعیت» (1399)، که هنرمند در آن به استفاده‌ی صریح‌ از تجربه‌های شخصی خود پرداخت، این مجموعه گامی به‌سوی انتزاع و درون‌نگریِ بیشتر است.

رئوف مجموعه‌ی «تشویق پایانی» را با بازگشت به سالن‌هایی آغاز کرد که در دوران کودکی در آن‌ها به اجرا پرداخته بود. او طی دوره‌ای یک‌ سال و نیمه به سالن‌هایی در شهرهایی چون مشهد، قزوین، قوچان و تهران بازگشت.

این فضاهای آشنا که روزگاری محل اجرا بودند این بار به مکان‌هایی برای تأمل و تصویرسازی بدل شده‌ بودند. عکاسی از پرده‌های بسته، صندلی‌های خالی، و دسته‌گل‌های رهاشده که ردپایی از اجراهای گذشته بودند فرصتی برای مواجهه‌ی بصری رئوف با تجربه‌های شخصی‌اش فراهم آورد که منتهی به خلق آثاری از دل این صحنه‌پردازیِ‌ دوباره شد.

بازگشتِ رئوف به فضاهای نمایشی هم‌چنین تنش‌های روانی و اجتماعی گسترده‌ای را بازتاب می‌دهد. آثار او لحظات تعلیق میان پنهان‌کاری و آشکارسازی را ثبت می‌کنند؛ وضعیت‌هایی روان‌تنی که در آن‌ها اضطراب شخصی با محدودیت‌های اجتماعی تلاقی می‌یابد. همان اضطرابِ آشنایی که پیش‌تر در لحظات حینِ اجرا و پس از آن تجربه می‌کرد و زمانی که ترس از بیش‌ازحد دیده‌شدن گریبان‌گیرش بود.

محور اصلی نمایشِ «تشویق پایانی» پرده‌ی صحنه است که عنصری از تئاتر و در عین حال مرزی مفهومی میان پیدا و پنهان است. در این نمایش، پرده، بر تنشِ میان خیال و واقعیت، عرصه‌ی شخصی و عمومی، و هم‌چنین آشکارسازی و خویشتن‌داری دلالت دارد.

در آثار رئوف، پرده به آستانه‌ای روانی بدل می‌شود که آسیب‌پذیری و مواجهه‌ی با خود را القا می‌کند. هم‌چنین به واسطه‌ی نگاه اجتماعی-سیاسی هنرمند، پرده نقش نمادینی ایفا می‌کند؛ همان جداکننده‌ی جهانِ بیرون از درون، مرزی میان واقعیت‌های جمعی و خودِ درونی.

مجموعه آثار «تشویق پایانی»، هم‌چنان دیگر آثار رئوف دشتی، بیش از آن‌که به عنوان فریم‌هایی مجزا درک شوند، به‌صورت یک مجموعه‌ی پیوسته معنا می‌یابند. این آثار که در قالب عکس و ویدیو ارائه شده‌اند، با موتیف‌هایی تکرارشونده و منطقِ فضاییِ مشترک به هم پیوند خورده‌ و روایتی منسجم را شکل داده‌‌اند که مخاطب را به تجربه‌‌ی این نمایش از دریچه‌ی‌ رسانه‌های گوناگون و لحن‌ و زبان‌های بصری متفاوت فرا می‌خواند.