بیانیه‌ی نمایش:

محسن صادقیان (۱۳۴۸ – ۱۴۰۳): نقاش، مجسمه‌ساز و آموزگار هنر. نمایش آثار اخیر او در بنیاد لاجوردی شامل حجم‌هایی یگانه، بزرگ‌اندازه و پرسش‌برانگیز است که تمامی با مواد بازیافتی ساخته شده‌اند.

او خود این آثار را کوه می‌نامید. کوه‌ها را می‌توان محصول دورانی دانست که محسن غرق در فضای طبیعت البرز مرکزی شد. زندگی روزمره و رفت‌و‌آمد در جاده‌های کوهستانی و فعالیت در دو کارگاه لواسان و جاجرود، به‌وضوح تاثیر عمیقی بر کار او داشته است.///

رابطه انسان با کوه، دیرینه و چندبُعدی است. در اغلب فرهنگ‌های جهان، کوهستان مکانی مقدس، محل تلاقی زمین و آسمان و جایگاه ایزدان محسوب می‌شود. در اساطیر و افسانه‌ها، کوه‌ها سرچشمه نخستین آب‌ها و مادر حاصلخیزی‌اند و مردم در جستجوی خدایان، خلوت یا جاودانگی، به کوهستان می‌روند.

سفر به کوه، نمادی از دستیابی به قلمروهای عالی و صعود به والا و نامحدود است. به‌همین خاطر کوه‌ها، تجسم تصویری ابدیت، پایداری و ثبات هستند.

کوهستان‌ها جزء بسیار حیاتی از زیست کره محسوب می‌شوند و از لحاظ تامین آب شیرین و حفظ کانون‌های زیستی، در کیفیت زندگی میلیون‌ها نفر از مردم زمین نقش محوری دارند. در مسائل محیط زیستی اما نسبت با اقیانوس‌ها و جنگل‌ها، کوه‌ها کمتر مورد توجه قرار می‌گیرند.

اینکه محسن، در دوره متاخر آثارش نگاه خود را بر این کانون‌های زیستی متمرکز کرد و در گفتگو با این پدیده‌های شاخص طبیعی به خلق اثر پرداخت، از نگرانی‌های زیست محیطی او حکایت دارد.