بیانیه‌ی نمایش:

اندوه نبودن کسی، چون سایه‌ای سنگین و سرد، بر تمامی لحظات زندگی فرو می‌افتد.

جای خالی او در خانه، همچون زخم کهنه‌ای، همواره درد می‌کند. هر گوشه از اتاق، هر صدای آشنا، خاطره‌ای از او را زنده می‌کند و رنج فقدانش را تازه می‌سازد.

او که با حضورش زندگی‌ام را سرشار از معنا و امید می‌کرد، اکنون نیست. سکوتی مرگبار جایگزین «ما» شده است. این سکوت، نه فقط گوش‌ها، بلکه روح را نیز می‌آزارد.

در هر قدم، در هر نگاه، نبودنش را حس می‌کنم. گویی هر لحظه در پی او هستم، اما تنها با خلائی بی‌پایان روبرو می‌شوم. این خلأ، همچون دریایی بی‌کران، مرا در خود می‌کشد و نفس‌هایم را می‌گیرد.

آری، رنج جای خالی او، زنجیری است بر پای جانم، و هیچ چیز قادر نیست این زنجیر را بگسلد. روزها می‌آیند، اما هر روز، فقط فقدان او را پررنگ‌تر می‌کنند.