بیانیه‌ی نمایش:

آنگاه دانست: تنها یک راه وجود دارد. در خط و رنگ زندانی‌شان کند.

شمارشان هر روز افزون می‌شد، همان طور که طعنه‌هاشان.

نگاهشان وحشتناک بود؛ اما چهره‌ای نداشتند؛ قدرتشان در ناپیدا بودنشان بود.

هر شب، در رقصی جنون‌آسا، بر سقف اتاقش می‌کوبیدند، در هم می‌لولیدند و تکثیر می‌شدند تا زمانی که دیگر نتوانست تحمل کند.

با طلسم تصویر، به هر کدام چهره‌ای بخشید، زندانی از خطوط و رنگ‌ها ساخت و دربندشان کشید.

درنهایت، زمانی که تسلیم شده بودند، مقصودشان را پرسید:

پاسخ ساده بود: ما را ببخش! تنها می‌خواستیم چهره‌ای داشته باشیم...