بیانیه‌ی نمایش:

درختان را در نقاشی‌هایم، قرمز رنگ کشیدم،

تا شاید نشانی باشد از دلدادگی‌ام

به آنچه که همواره دنبالش بوده‌ام.

آدم‌هایم را مُهر بر لب زده کشیدم.

با چهره‌هایی از هیچ پُر شده.

چهره‌هایی که خیلی دور، اما خیلی نزدیکند.

راه می‌روم و می‌آیم،

تا شاید سِرِّ مگویِ این چهره‌های خاموش باشم.

چهره‌های خاموش زیبا و زیبایی هایی که کرانه ندارند.

من در این آمد و شُد‌ها،

در این آمدن و رفتن‌ها،

به دنبال کشف زیبایی هستم.

مصطفی امامی

فروردین 1403