بیانیه‌ی نمایش:

مرگ به ما تحمیل شده بود.

به ما: اعجوبه‌های عجیب‌الخلقهٔ خانه‌به‌دوش.

آن را هر شب به مثابهٔ مرحمتی ارزشمندی برای یکی‌مان می‌آوردند و تقدیممان می‌کردند؛

یکبار مرگ شبیه غذا بود، یکبار دو فنجان چای، یکبار انفیه‌دان، یکبار شمع...

اما از آن شب که مرگ، شبیه سر بی‌تن به نفر بعد خیره نگاه می‌کرد دیگر کسی نمرد.

هر مقتول، ستاره‌ای شد

هر مرده‌ای، پروانه‌ای

هر جانِ بی‌بدن، آوازی

هر نفْسِ رفته، رشته‌ نوری