بیانیه‌ی نمایش:

ما همواره خواسته‌ایم با وجود پیشرفت‌های اخترشناسی، از تنهایی در جهان هستی بگریزیم. اما صدایمان در جهان هستی، برای شنیده شدن کم‌رنگ و بی‌اثر است. زمان در هستی با چنان سرعتی در حال انبساط است که هر چیز در آن به سرعت محو و نابود می‌شود.

در سال ۱۹۵۲، نهنگی در اقیانوس با صدایی در طول موج ۵۲ هرتز مشاهده شد که قادر به شنیدن و ارتباط با نهنگ‌های دیگر نبود. تنها به این سبب که باید می‌توانست صدایی بین ۱۰ تا ۳۵ هرتز تولید کند و بشنود.
این نهنگ به تنهاترین نهنگ دنیا معروف است. این رخداد در رویای من، شاید شائبه‌ی وجود موجوداتی در هستی که تفاوت‌هایی در برقراری پیوند با ما انسان‌ها دارند را تایید کند.

این همذات پنداری و در عین حال سردرگمی برای من در دنیای تصاویر کارتونی و انیمیشن که امکانات الهام و خیال را دوچندان می‌کند، دستمایه‌ی خلق قطعاتی ملهم از نقاشی‌ها و حجم‌های مرتبط با تفسیر شوخ‌طبعانه‌ی من از هستی است. یک پیش‌بینی خیالی از واقعیتی ساختگی در قالب طنز آمیز و شخصیت‌های کارتونی که می‌تواند، طاقت تنهایی را برای ما در هستی با ملایمت همراه کند.

امیر عباسی
آبان ماه ۱۴۰۲