بیانیه‌ی نمایش:

فرض بر این است که اعمالی همچون نفس کشیدن، غذا خوردن و پس دادن، نشستن و خوابیدن و غیره، کاملاً طبیعی و بدیهی و بین همگان مشترک است. راه رفتن و حرف زدن نیز چنین است، اما اولی عملی تماماً فیزیکی است و دومی بیانگر طرز فکر، دانش و عواطف نیز هست.///

ما در روزگاری زندگی می‌کنیم که چنین اعمالی، بسیار بیش از گذشته، معانی ضمنی پیدا کرده است؛ گاهی این معانی تلویحی چنان صراحتی پیدا می‌کند که ممکن است موجب دردسر و گرفتاری شود. حال آن‌که به طور کلی بدیهی و طبیعی به نظر می‌رسد که ما برای انجام کارهای مختلف راه برویم و حرف بزنیم؛ چه در فضای خصوصی همچون خانه و چه در فضاهای عمومی از کوچه و خیابان تا بیمارستان و تیمارستان و تالارهای سینما و تئاتر و گالری، برای برقراری ارتباط و ادامه زندگی. اما هر قدمی که برمی‌داریم و هر حرفی که می‌زنیم، موجب خوشایندی یا ناراحتی برخی می‌شود. انگار که زندگی و ارتباطات ما ملغمه‌ای است از همراهی و تخالف! و ما به سادگی فقط راه می‌رویم و حرف می‌زنیم.

زروان روح‌بخشان