بیانیه نمایش:

هنر دوران گاهی منادی تعلیق و وانهادگی است؛ اما وانهادگی که زندگی را به گودال نسبیت محض و بی‌معنایی نمی‌اندازد. از پس رهایی از بند لوگوس تعهدی در هنر شکل می‌گیرد به این جهان و همین زمین. «انديشه ما، جدا از بيانش به وسيله واژه‌ها، تنها توده‌ای بی‌شکل و نامتعین است... بدون زبان، انديشه همچون سحابی مبهم و ناشناخته‌ای است. هیچ اندیشه‌ی از پیش موجودی یافت نمی‌شود و هیچ چیز پیش از ظهور زبان متعین نیست» نفی تقدم اندیشه بر زبان ما را به هویت تاریخی‌مان ارجاع می‌دهد. زمانی که زیبایی مشروعیت خود را از نسبتش با لوگوس (منطق عقلانی) دریافت می‌کرد گذشته است؛ رسوخ تاریخ در متافیزیک این امر را میسر کرد و این دنیا را به آن تعلیقی که حرفش بود وارد کرد؛ اینجا «دیگری» نقش مهمی دارد و امکان تحقق معنا و درک آن به مخاطب وابسته است.

مریم رئیسی