«دیو‌ها عاشق ماه هستند، آن‌ها برده‌ی ماه هستند، عاشق‌اند و خواهان ذوب شدن در آن.»

نمایش انفرادی میلاد آرام‌نیا با عنوان «دیوگونگی»، از ۲۰ اسفند ۱۴۰۱ تا ۱۲ فروردین ۱۴۰۲ در گالری حمزیان‌پور و کیا برگزار می‌شود. عنوان نمایش، ترکیبی از دو واژه‌ی فارسی «دیو» و «دیوونگی» است، اصطلاحی که هنرمند آن را تقریبا به «حیوان‌صفت» ترجمه کرده است؛ مانند جانورانی که بیشتر دیوانه‌وار عاشق هستند تا بی‌رحم‌ و زمخت باشند. واژه‌ی دیو مستقیما از اساطیر ایرانی گرفته شده است.دیو‌ها موجوداتی مالیخولیایی هستند و عمیقا با انسان‌ها گره خورده‌اند، آن‌ها به عنوان شرور به تصویر کشده می‌شوند اما در اصل ضد قهرمان هستند.///

آرام‌نیا در آثار جدید خود تلاش می‌کند تا پیچیدگی این موجودات را با استفاده‌ی حساس از رنگ و نور به تصویر بکشد.چشمان دیو‌ها در نقاشی‌ها مستقیما به بینندگان نگاه می‌کنند. نقاشی‌ها به پرتره‌ی جانوران، پرتره‌های خود هنرمند و پرتره‌ی بیننده تبدیل می‌شوند. برخورد آرام‌نیا با رنگ، دیو‌ها را از اتر به قلمرو مرئی انسان می‌کشاند. مهارت او در طراحی و نقاشی، تبار ایرانی جانوران را به تصویرسازی که یادآور پساامپرسیونیسم و مدرنیسم آغازین است پیوند می‌زند. رنگ طلایی و متالیک سطح نقاشی را درخشان می‌کند و استفاده از این انعکاس سطحی احساسی از نقاشی‌های شمایل ارتدکس اولیه شرقی و مینیاتور ایرانی در کاغذ می‌دهد.