خوش‌نویسی از ابتدای شکل‌گیری‌اش میل به بیان تجلی هستی داشته است. بنابراین، شکل حروف و ارزش عددی آن‌ها نه تنها روایت متن را می‌رساند، بلکه بیانی از معنایی مقدس فراتر از آن را می‌رساند؛ تلاشی برای ایجاد مسیری بین دنیای درون و بیرون کلمات. پیوندی که معنا را شکل می‌دهد و ذهنیت انسان را آگاه می‌کند. نشانه‌های نمادین و مقدس را نه‌تنها در محتوای نوشتار، بلکه در اشکال و ارزش‌های آن‌ها می‌توان یافت، در حالی که خوش‌نویسی دنیای عرفان را تداعی می‌کند که انسان مظهر خداوند و مجموعه‌ای از اسامی و صفات آن است. حروف خوش‌نویسی واقعیت‌های عرفانی و روان‌گردان هستی را به تصویر می‌کشد و راهی برای درک امر متعالی را نشان می‌دهد.

از آنجایی که قدرت کلام، قدرت آفریننده است و امر متعالی در قالب حروف ساکن است، طبیعی است که تصاویر آراسته صورت و صورت انسان، صدای متعالی را در درون آن‌ها متبلور کند.

در این نمایش طرح‌های عرفانی مبتنی‌بر خوش‌نویسی و تایپوگرافی تلاش می‌کنند تا جوهر فضاهای مقدس را به تصویر بکشند و حالت متعالی را به نمایش بگذارند.