بیانیه نمایش: 

همچون شعر که نظمی است از هم نشینی کلماتی گاه ناهمگون، سوگل احدی و نسیم شجاع که پیشتر آثارشان در سلسله نمایش‌های «اپیزود» معرفی شده بود، در این نمایش دونفره در تلاش اند با کنار هم قرار دادن  پاره  تصویرهای گوناگون روایتی منسجم از حالات درونی شان بیان کنند. در آثار سوگل، سرخوشی کودکانه از پس سیاهی‌ها و حفره ها آشکار می‌شود و نقاشی‌های نسیم سفری است خیالی که از روایات منقطع و آشنایی زدایی شده آغاز شده و عامدانه به مقصدی مشخص ختم نمی شود. سوگل با نوعی از کاستن و نسیم با افزودن جزئیات، تصاویر را روی هم و گاه کنار هم می‌چینند تا از آنها نقش‌های برای خوانش خاطرات و تصورات خود بسازند. آثارشان سیالانه ادامه می‌یابد، اتودها پاک می‌شوند و تصاویر دوباره اضافه می‌شوند تا در پایان همه چیز در جای خود معنا پیدا کند. سوگل احدی در مجموعه‌ی «اسب کرایه‌ای» با تکنیک‌‌های متفاوت کلاژ، دو زیرمجموعه با عنوان‌های «سواری» و «تاخت» که در یک دوره خلق شده‌اند را ارائه می‌دهد. عکس‌ها و تصاویر مجلات در زیر مجموعه‌ی «سواری» از میان تاریکی قیرگون رخ می‌نمایند.///

ویران سازی تصاویر و دوباره به کار بستن تکه‌ها در آثار او ، جدال با وسوسه‌ی فرو رفتن در سیاهی است؛ مثل بازی با پوست اطراف زخمی که تازه به هم آمده است. در همین وادی، نگاه در آثار زیرمجموعه‌ی «تاخت» میان حفره های سرشته شده در تصاویر گیر می‌افتد و روزنه‌ها در تار و پود کمزور تصاویر تکرار می‌شوند. گویی موریانه‌هایی از جنس خاطره، روح سوگل را از حفره‌ها پر می‌کنند. انباشتگی فضای خالی در آثار او یورش آوردن گذشته به حریم حال است؛ گذشته که چون سایه، جزئی جداناشدنی از زندگی اوست. آثار نسیم شجاع در مجموعه‌ی «زیستن بر مدار نیستی» از آن خودسازی آثار هنری و ادبی است که با رویکردی تلفیق گرا کنار خواب ها و تصاویر ذهنی هنرمند قرار گرفته اند. در آثار نسیم قرار نیست جزءها یک کل واحد بسازند و در صف آرایی ای سازمند مخاطب را به پایان داستان هدایت کنند؛ هر روایت گویی در جهان شخصی خود به زیست ادامه می‌دهد تا تمثیلی باشد از بلاتکلیفی جهان معاصر. خرده روایت‌ها مخاطب را به یاری رسانی در امر داستان سرایی دعوت می‌کند تا در برزخی سورئال با نسیم هم مسیر شوند و فرصتی برای خیال پردازی یابند. ژرفای لایه‌لایه‌ی نقاشی‌های نسیم همانند کلاژ‌های آغشته به خاطره‌ی سوگل، راز امیال و تجربه‌ی زیسته‌ی‌شان را به سادگی در پیش چشمان مخاطب فاش نمی‌کنند، آن را زیرکانه در گوشه‌ای از اثر، زیر انبوه تصاویر پنهان می‌کنند تا آثارشان وعده گاهی باشد برای یادآوری