استیتمنت نمایش :

بسیاری از ما تصور می‌کنیم که نقاشی به صورت طبیعی در بچه ها تکامل می‌‌یابد و آموزش ممکن است خلاقیت آن‌ها را متوقف کند. همان طور که انتظار نداریم کودک بدون آموزش، موسیقی کار کند؛ نقاشی نیز نیاز به آموزش و پرورش خلاقیت دارد. نقاشی چیزی فراتر از یک فعالیت . ساده و راهی برای انتقال ایده‌ها و ابزار احساسات کودک است. نقاشی برای کودکان روشی است برای بیان احساسات و حالات درونی آن‌ها، بنابراین در آموزش به آن‌ها بهتر است روحیات و توانایی‌های کودکان شناسایی شود. اگر به کودک محیط و ابزاری مناسب با آزادی کافی برای پرورش خلاقیت داده شود، علاقه‌مندی او به نقاشی بیشتر می‌شود. آموزش نقاشی باعث افزایش مهارت‌های یادگیری و ادراکی کودک می‌شود و موفقیت و لذت در نقاشی باعث افزایش اعتماد به نفس در کودک می‌گردد.

ونوشه کاظمیان///

درباره‌ی ساختمانی که فردای خود را انتخاب می‌کند. 

کرور کرور ساختمان در این شهر آمده‌اند، تخریب و از نو ساخته شده‌اند و دوباره و چندباره تخریب و از سر ساخته شده‌اند، همه ی ساختمان‌ها هم قصه‌هایی را زندگی کرده بودند و اکنون خاطراتی را در خود فرو خورده‌اند. در ایران مکان‌هایی خصوصی که پیوسته قصه‌های تازه تولید و روایت می‌کنند و تخریب نمی‌شوند اندکند، این بناها پویاتر از پیش فرضمان از یک ساختمان ساده‌اند و به نظر می‌رسد هویتشان نیرومندتر از ماشین آلات تخریب ساختمانی‌ست. انگار این سازه‌های ساخته شده از آهن و خشت هم پیشانی نوشت دارند؟ به نظر می‌آید که برای هر ساختمانی از جایی به بعد این الهیات مکان است که تعیین کننده است . ساختمان سو در خیابان پور موسی، نبش کوچه‌ی بامشاد، در میان شلوغی امروز تهران یادآور روزگاریست که در همسایگی‌اش چند سناتور مجلس سنا و چند خانواده از کارکنان عالی رتبه‌ی وزارت کشور سکونت داشتند، همین طور محله با عمده ساکنان ارامنه و زرتشتیاش هویت منحصر به فردی داشت، این ساختمان نماینده‌ی دورانی‌ست که سفارتخانه‌ی چکوسلواکی و دفتر انتشارات فرانکلین نیز از همسایگانش بودند. پیش از مجموعه‌ی سو این ساختمان از سال ۱۳۴۸ تا سال ۱۳۹۷ در مالکیت خانواده‌ی هوسپیان بود، اطلاع دقیقی از سال ساخت ساختمان در دسترس نیست اما طبق تاریخچه‌ای شفاهی، مهندسی بلژیکی طراح و سازنده‌ی این بنا بوده است. مدت‌ها در ساختمان کتابخانه‌هایی شخصی برپا بود و مقالات متعددی تألیف می‌شد، به ویژه توسط آقای شاهن هوسپیان که مدتی جلساتی برای دانشجویان معماری و تاریخ را در ساختمان برگزار می‌کردند. در سال ۱۳۷۷ در همین مکان مرکزی با نام «آگونک» دایر شد که مختص توانبخشی به کودکان کم توان ارمنیان بود. مرکز با سرمایه گزاران شخصی و به همت خانوادهی هوسپیان با مدیریت خانم مارینا خسرویان شکل گرفت و سه سال آغازین فعالیت «آگونک» در همین ساختمان بود و پس از آن به ساختمانی در کنار کلیسای مریم مقدس منتقل شد.پس از انتقال «اگونک» این بنا قریب به دو دهه موقرانه در سکوتی منتظر ماند تا زیست جدیدش را به عنوان مجموعه‌ای مختص هنر معاصر آغاز کند و پس از یک سال بازسازی از سال ۱۳۹۸ این بار مجموعه‌ی معاصر سو بود.که زندگی را به این بنای پر خاطره بازگرداند. بیرون از محیط سو کمترین شباهتی به سال‌های دور ساختمانش دارد، امان درون ساختمان کماکان کودکان نور چشمی شمرده می‌شوند و فرهنگ و هنر دغدغهای مشترک است. پنداری ساختمان خودش گزینشگر وقایع درون خودش است.

با تشکر از آقای شاهن هوسپیان.
ساله شریفی