استیتمنت نمایش: 

فراموشم مکن

 در آن دشت بر فراز ابرها کوه ها را دیدم و گل های آبی را صدای باد در گوشم ، نرمی شبنم بر پوستم، پلک زدم تا شاید بیشتر ببینم. چرخیدم، گریستم، میدانستم میروم و خاطره گم میشود. تجربه کمرنگ میشود. صحنه را همیشه در پیش چشمانم میخواستم. گل ها را. مه های سفید بهاری را.
خاطره حتی در لحظه حضور هم مخدوش است.  معنای منظره (روان بیننده) بر خاطره آن موثر است. 

آناهیتا باقری
خاطره بصری