استیتمنت نمایش:

کائوس یا آشفتگی ازلی در اساطیر یونان و روم باستان، منشا همه‌چیز بود؛ فضایی خالی و غیرقابل‌درک در آغاز زمان. اما این آشفتگی بیش از یک خلأ خالی بود، قلمرویی از جرم و انرژی که بسیاری از عناصر قدرتمند جهان از آن سرچشمه می‌گرفت. رضا نصرتی در اولین تجربه‌ی همکاری با گالری محسن، گویی لحظاتی از این آشوب ابدی را در مجموعه‌ی «تشویش» به نمایش می‌گذارد. او که در مجموعه‌های پیشینش همواره به‌دنبال نوعی صناعت واقعگرایانه بود تا تصویری هرچه دقیق‌تر از بافت‌ها و جزئیات بیافریند و مرز واقعیت و نقاشی را کمرنگ‌تر کند، این بار با فاصله‌گذاری عامدانه در مواجهه با پیرامون و انتخاب شیوه‌ی تکنیکی و فرم، شیدایی و تنش را با هم می‌آمیزد و دست آخر این پریشانی را با لحنی شاعرانه دریافت کرده و به تصویر می‌کشد. رضا نصرتی در مجموعه‌های قبلی معمولا با رویکردی سمبولیستی به عناصر تصویر، آنها را به‌شکل عنصری یگانه و در مرکز کادر به تصویر کشیده است؛ اکنون اما موضع هنرمند نسبت به سوژه تغییر کرده و با درهم پیچیده شدن وجودش در این التهاب، از یک جزء فاصله گرفته و در میانه‌ی هیاهو ایستاده است.///

اما با وجود تکثر عناصر تصویر، گویی همچنان همان یک پدیده، به صورت یک توده پرنده‌ی هراسان دیده می‌شود. رضا در انتزاع لایه‌لایه‌ی خود بدون اصرار به کاربست رویکرد مرکزگرایانه‌اش و دستیابی به کمال فرمی و وجه آرمانی امر واقع، با ایجاد لحظه‌ای شکست در واقعیت، هجمه‌ی آشوب نهفته در آن را آشکار می‌کند؛ لحظه‌ی بهت یا سرگردانی جمعی. بیان تجسمی تازه‌ی رضا که به نسبت رویکردهای تکنیکی آثار گذشته‌اش در ظاهر لحنی ساده‌تر دارد؛ توده‌ی حزن‌آلود تشویش است. او در این مجموعه دستکاری‌ها و بازسازی‌های تکنیکی‌ای را که ابتدا به‌شکلی اتفاقی در آثارش نقش بسته، عامدانه به کار می‌گیرد تا به ماهیت وصله ــ پینه‌ای رخدادهای روزگار اشاره کند. گویی برای ثبت این حجم از سرگشتگی، سطح بوم کم میآید و او امیدوارانه سطوح را در لایه‌های شفاف‌تر، بارها روی هم تکرار می‌کند تا انباشت لایه‌ها مرهمی باشد بر زخم‌های به‌جامانده از آن تلخی‌ها. تکرار این سطوح با مرزهای واضح بر روی سطح زیرین شاید تلاشی است برای پوشاندن نقصان‌هایی که بر زندگی انسان وارد می‌شود و چارهای جز ترمیمشان نیست؛ تلاشی برای ترمیم تباهی‌ها. غوطه‌وری در آشفتگی ازلی مانند پرواز سبک‌بار پرندگان، آزادی رخوت‌آمیز و رهایی صوفیان‌های همراه دارد چراکه تشویش مبدا و مقصد جهان است و اول و آخر همه‌چیز.